Zapalenie płuc jest główną przyczyną śmierci wśród dzieci na całym świecie. Większość zgonów z powodu zapalenia płuc w krajach o niskim i średnim dochodzie (LMIC) występuje wśród dzieci z zakażeniem lub ekspozycją na HIV, ciężkim niedożywieniem lub hipoksemią pomimo antybiotyków i tlenu. Nieinwazyjne ciągłe dodatnie ciśnienie w drogach oddechowych (bCPAP) jest uważane za bezpieczną metodę wentylacji, która może poprawić przeżycie dziecięcego zapalenia płuc. Wyniki bCPAP dla afrykańskich dzieci wysokiego ryzyka z ciężkim zapaleniem płuc są nieznane. Ponieważ większość hospitalizacji z powodu zapalenia płuc u dzieci w Afryce ma miejsce w szpitalach rejonowych innych niż trzeciorzędne bez codziennego nadzoru lekarskiego, staraliśmy się zbadać, czy bCPAP poprawia śmiertelność z powodu ciężkiego zapalenia płuc w takich warunkach. To otwarte, randomizowane, kontrolowane badanie zostało przeprowadzone na ogólnym oddziale pediatrycznym szpitala okręgowego Salima w Malawi. Zapisaliśmy dzieci w wieku 1–59 miesięcy z ciężkim zapaleniem płuc zdefiniowanym przez WHO i zakażeniem lub ekspozycją na HIV, ciężkim niedożywieniem lub nasyceniem tlenem mniejszym niż 90%. Dzieci losowo przydzielano w stosunku 1: 1 do nisko przepływowego tlenu z kaniuli do nosa lub bCPAP z nosa. Opieka nad osobami niebędącymi lekarzami; głównym rezultatem było przeżycie szpitala. Analizy pierwotne polegały na analizie zamiaru leczenia oraz analizie zdarzeń pośrednich i niepożądanych według protokołu. To badanie jest zarejestrowane w ClinicalTrials.gov pod numerem NCT02484183 i jest zamknięte. Przeanalizowaliśmy 1712 dzieci pod kątem kwalifikowalności między 23 czerwca 2015 r. A 21 marca 2018 r. Rada ds. Bezpieczeństwa i monitorowania danych przerwała próbę bezskuteczności po rejestracji 644 z planowanych 900 uczestników. 323 dzieci losowo przydzielono do tlenu, a 321 do bCPAP. 35 (11%) z 323 dzieci otrzymujących tlen zmarło w szpitalu, podobnie jak 53 (17%) z 321, którzy otrzymali bCPAP (ryzyko względne 1,52; 95% CI 1,02–2 · 27; p = 0,036). 13 pacjentów z tlenem i 17 pacjentów z bCPAP nie uzyskało wyników szpitalnych i uznano, że stracili kontrolę. Podejrzewane zdarzenia niepożądane związane z leczeniem wystąpiły u 11 (3%) z 321 dzieci otrzymujących bCPAP i 1 (<1%) z 323 dzieci otrzymujących tlen. Cztery zgony bCPAP i jedna śmierć w grupie tlenowej zostały sklasyfikowane jako prawdopodobne epizody aspiracji, jedna śmierć bCPAP jako prawdopodobna odma opłucnowa, a sześć zdarzeń bCPAP innych niż śmierć obejmowało rozpad skóry wokół nozdrzy. Leczenie bCPAP na oddziale pediatrycznym bez codziennego nadzoru lekarskiego nie zmniejszyło śmiertelności szpitalnej wśród malawskich dzieci wysokiego ryzyka z ciężkim zapaleniem płuc, w porównaniu z tlenem. Stosowanie bCPAP w niektórych populacjach pacjentów i placówkach intensywnej terapii może nieść ryzyko, które nie zostało wcześniej rozpoznane.

Kaniula nosowa o wysokim przepływie (HFNC) jest coraz częściej stosowana w leczeniu dzieci hospitalizowanych z zapaleniem oskrzelików; jednak najlepsze praktyki dotyczące karmienia podczas HFNC i wpływ karmienia na czas wypisu i zdarzenia niepożądane są nieznane. Celem badania była ocena, czy narażenie na karmienie podczas HFNC było związane z czasem do wypisu lub z niepożądanych zdarzeń związanych z karmieniem. To retrospektywne badanie kohortowe obejmowało pacjentów w wieku 1-24 miesięcy otrzymujących HFNC z powodu zapalenia oskrzelików w szpitalu dla dzieci akademickich od 1 stycznia 2015 r. Do 1 marca 2017 r. Ekspozycje na karmienie podczas HFNC zostały sklasyfikowane jako karmione lub nie karmione. Wśród dzieci karmionych dalej ocenialiśmy karmienie mieszane (doustne i przez zgłębnik) lub wyłącznie karmienie doustne. Pierwszorzędnym rezultatem był czas do wypisu po zaprzestaniu HFNC. Drugorzędowymi wynikami były aspiracja, intubacja po HFNC i siedmiodniowa readmisja. Spośród 123 dzieci leczonych HFNC 45 (37%) nigdy nie było karmionych. Łącznie karmiono 78 dzieci (63%); 50 (41%) było karmionych wyłącznie doustnie, a 28 (23%) karmiło mieszane. Mediana (zakres międzykwartylowy) wyładowania po HFNC wynosiła odpowiednio 29,5 godziny (23,5–47,9) i 39,8 godziny (26,4–61,5) godzin odpowiednio w grupie karmionej i nie karmionej. W skorygowanych modelach czas do wypisu był krótszy przy każdym karmieniu (współczynnik ryzyka [HR] 2,17; 95% CI: 1,34–3,50) i wyłącznym karmieniu doustnym (HR 2,13; 95% CI: 1,31–3,45) w porównaniu z brakiem karmienia. Czas do wypisu z inicjacji HFNC był krótszy dla wyłącznego karmienia doustnego w porównaniu do braku karmienia (HR ważony skłonnością 1,97 [95% CI: 1,13-3,43]). Zdarzenia niepożądane (jedna intubacja, jedno aspiracyjne zapalenie płuc, jedna readmisja) wystąpiły w obu grupach. Ocena narażenia na karmienie nie uwzględniała ilości i czasu trwania. Dzieci karmione podczas przyjmowania HFNC z powodu zapalenia oskrzelików mogą mieć krótszy czas do wypisu niż te, które nie są karmione. Zdarzenia niepożądane związane z karmieniem występowały rzadko, niezależnie od metody karmienia. Potrzebne są kontrolowane badania prospektywne mające na celu zmieszanie resztkowego zamieszania, aby uzasadnić zmianę obecnej praktyki.